Skrót DDA oznacza Dorosłe Dzieci Alkoholików. Tym terminem określa się wszystkich dorosłych, których dzieciństwo upływało pod znakiem problemów alkoholowych lub innych uzależnień jednego lub obojga rodziców. W wieku dorosłym, nawet po wyrwaniu się z patologicznego środowiska, nadal zmagają się z szeregiem bardzo poważnych problemów. Wszystko to związane jest z faktem, że ich dzieciństwo było zaburzone. Ich potrzeby nie były zaspokajane, więc musieli zacząć sobie radzić samodzielnie. W przypadku uzależnienia jednego z rodziców (np. ojca), bezradny drugi rodzic (np. matka) starając się chronić dziecko, często poszukiwała w nim pomocy. W okresie dorosłości osoba z syndromem DDA często obwinia właśnie matkę za swoje dzieciństwo.
Jako dzieci DDA cierpieli z powodu braku poczucia bezpieczeństwa, silnego lęku, stresu, wstydu, zazdrości i często błędnych wyobrażeń na temat życia rówieśników. Wszystkie siły skierowane są na próby ukrycia, że w domu dzieje się coś złego.
Dorosłe Dzieci Alkoholików są częściej narażone na problemy emocjonalne i mają trudności w utrzymywaniu relacji międzyludzkich. Osoby z syndromem DDA wychowywały się w trudnych warunkach. Zmuszało je to do wzmacniania w sobie pewnych cech, emocji i zachowań, które pomagały im wtedy przetrwać, a dziś stanowią poważną przeszkodę w normalnym funkcjonowaniu. W wielu przypadkach DDA mają napady lęków i paniki, bez żadnych racjonalnych powodów.
Bezradność, poczucie winy i wstyd to tylko niektóre uczucia, które dominowały w dzieciństwie osób z syndromem DDA. I choć dziś, w dorosłym życiu wiele z tych osób stara się wyprzeć przeszłość, zbagatelizować lub usprawiedliwić swoich rodziców; nieświadomie popełnia błędy, które są następstwem problemu alkoholowego w domu rodzinnym np. popada w ten sam nałóg czy też lgnie do ludzi uzależnionych od alkoholu. Ponadto takie osoby mogą cierpieć na zaburzenia osobowości.
Celem terapii DDA jest udzielenie wsparcia. Terapeuta ma pomóc uporządkować, nazwać trudne przeżycia z przeszłości i pozwolić osobie z problemem DDA szerzej zrozumieć swoją sytuację, dostrzec związek pomiędzy teraźniejszością a dzieciństwem. Najważniejsze jest jednak zdjęcie winy z takiej osoby, by wiedziała, że nie ponosi odpowiedzialności za to, co robią i czują inne osoby. To ma jej pomóc zacząć odczuwać prawdziwą radość z życia, bez brania na siebie winy za wszystkie niepowodzenia. Ponadto w trakcie terapii osoba z syndromem DDA buduje poczucie własnej wartości, uczy się relacji ze światem i otoczeniem, buduje cele i marzenia, asertywnością.
Osoby po terapii DDA osiągają stabilność emocjonalną, mają w sobie więcej optymizmu i zaczynają żyć własnym życiem tu i teraz.
Terapia dla osób z syndromem DDA prowadzona jest na ogół w trybie ambulatoryjnym, choć w niektórych przypadkach wskazana jest terapia stacjonarna, a w skrajnych nawet hospitalizacja i/lub dodatkowa farmakologia pod opieką lekarza psychiatry.
